Kapelusz- 3-7(-9) cm średnicy, dosyć mięsisty, półkulisty, stopniowo rozpostarty, trochę wklęsły i z małym garbkiem pośrodku, zwykle mocno różowy, wiśniowy, ceglasty, ze środkiem morelowym, żółtym, żółtoochrowym. Brzeg cienki, tępy, równy, na starość krótko karbowany. Skórka gładka, lepka, na sucho połyskliwa, dająca się zedrzeć do połowy promienia kapelusza.
Blaszki- liczne, równodługie, ale z nielicznymi krótkimi blaszeczkami, nieco rozwidlone, zaokrąglone przy brzegu kapelusza, wolne, jasnokremowe, stopniowo ciemniejące do ochrowych, o ostrzu czasem zaróżowionym przy brzegu kapelusza.
Trzon- 2-6x1-1,5 cm, równogruby, biały, niekiedy miejscami nabiegły różowo, u szczytu delikatnie żeberkowany, biały, pełny, z wiekiem watowaty.
Miąższ- stosunkowo ścisły, biały, pod skórką czerwonawy, niezmienny, o zapachu nieznacznym. Smak łagodny.
Wysyp zarodników- jasnoochrowy. Zarodniki odwrotnie jajowate do szeroko elipsoidalnychj, brodawkowato-kolczaste, z nielicznymi delikatnymi łącznikami.
Występowanie- gołąbek Velenovskiego znany jest z całej Europy. Spotykany jest w lasach suchych, liściastych oraz sosnowych, zwłaszcza mieszanych z dębem. W Polsce notowany.
Zastosowanie- jadalny.
Uwagi- stosunkowo mało zmienny pod względem barwy kapelusza.
Literatura[/b:
A. Skirgiełło „Flora Polska”. Grzyby. Tom XX. Gołąbek (Russula).
