Dzień był bardzo pochmurny, całą noc lało i zanosiło się, że lać będzie również w ciągu dnia. Ale cóż tam. Młodzi byliśmy i nie takie przeszkody pokonywaliśmy. Cóż to dla nas deszcz!.
Ubraliśmy się w gumowce, płaszcze przeciwdeszczowe i wyruszyliśmy do lasu. Mój Tata z dużym powątpiewaniem odnosił się do naszej wyprawy. Wątpił czy w ogóle coś znajdziemy.
Wybraliśmy lasy, a właściwie laski w okolicach Mińska Mazowieckiego.
Rzeczywiście grzybów wiele nie było, a my zaczynaliśmy się coraz bardziej zniechęcać, aż mąż koleżanki wszedł na skraj małego sosnowego zagajnika. I zamarł.
Dopiero po chwili zaczął dawać oznaki życia. Dźwięk, jaki wydał z siebie to było skrzyżowanie gwizdu lokomotywy z wyciem watahy wilków. Następnie wykonał dziki taniec i dopiero po chwili nas zawołał. Zanim nie podeszłyśmy myślałyśmy, że nagle oszalał. Ale po zobaczeniu, co wprawiło go w taki szał też zamarłyśmy. Las był pełen maślaków. Rosły dosłownie wszędzie w odstępach centymetrowych.
Zaczęliśmy zbierać i te maślaki rzuciły nam się na rozum.
Łaziliśmy po tym zagajniku na kolanach, nie zważając na deszcz, który lał bez przerwy. Wodę mieliśmy wszędzie, a na maślaki zabrakło nam pojemników. Zbieraliśmy je luzem do bagażnika (wyobraźcie sobie jak on potem wyglądał 
). Przestaliśmy zbierać kiedy zapadł zmierzch i nic już nie było widać.Do domu wróciliśmy późnym wieczorem i mój Tata zamarł na widok ilości przyniesionych maślaków. Na razie nic nie powiedział, bo chyba zabrakło mu wyobraźni i zaczął je ze mną oczyszczać. Trwało to do około 4 nad ranem. Wyobraźcie sobie kuchnię pełną mokrych maślaków!
Kiedy już wszystko oczyściliśmy, grzyby zostały ugotowane, a ja posprzątałam w kuchni, nie wiedziałam juz nawet jak sie nzywam a Tata z bardzo poważną miną powiedział: Jak mi jeszcze raz przywieziesz choć jednego maślaka to wyrzucę go razem z tobą z domu!
I przyznam się Wam, że nic a nic się Mu nie dziwiłam. Też znielubiłam maślaki na wiele, wiele lat. Inne grzyby nie.
Minęły lata. Mój Tata odszedł do lepszego świata, ja wydoroślałam a z pięknej i młodej zostało mi tylko „i” ale grzyby zbierać lubię nadal.
W związku z tym, że znów wypadł długi weekend, a pogoda zasugerowała, ze może po długim „bezgrzybiu” wreszcie pokażą się grzyby, wybraliśmy się całą rodziną do lasu.
Chodziliśmy, szukaliśmy i nic. Żadnych grzybów nie było. Zaczęliśmy wracać do samochodu. Mąż i dzieci przodem, ja jak przystało na starszą panią, z godnością za nimi. Zanim doszłam do samochodu wszyscy już w nim siedzieli. Już, już miałam wsiadać, kiedy córka stwierdziła, że w lesie przed nami (jakieś 50 metrów) widzi jakieś grzyby i zaczęła wysiadać żeby je zobaczyć. Jej Mąż stwierdził, że zwariowała, bo co mogła zobaczyć z takiej odległości w pustym lesie!?
Ale ona nie zważając na jego gadanie, poleciała. A ja przeżyłam „deja vu”. Córka zamarła a potem zaczęła podskakiwać i popiskiwać z przejęcia. Okazało się, że na skraju lasu rosły maślaki (albo raczej maślaczki – takie wielkości od dwudziestogroszówki do pięciozłotówki). Tysiące maślaków! Miliony maślaków. No i co? Wszyscy rzuciliśmy się do zbierania. Ja, niestety też. Niczego się nie nauczyłam w młodości. Zbieraliśmy we wszystkie pojemniki jakie mieliśmy. Przestaliśmy zbierać jak pojemników zabrakło. Na szczęście nikt nie wpadł na pomysł zbierania luzem do bagażnika!
Jak zabrakło pojemników wróciliśmy do domu. Ilość maślaków przeszła moje najśmielsze oczekiwania, i mimo że obierało je trzy osoby, zajęło to czas aż do pierwszej w nocy. Maślaczki były nieduże, mokre i śliskie. Ręce miałam obrzydliwie czarne i co najgorsze, dalej mam mimo upływu tygodnia. Och jak ja nienawidziłam maślaczków!
Ale kiedy w spiżarce stanęły słoiki i słoiczki maślaków w occie, w zamrażarce duszonych, a i na obiag dla pięciu osób były całkiem spora ilość duszonych w śmietanie, cała nienawiść mi przeszła jak ręką odjął. I nawet mogłam ponownie iść na maślaki.
I jaki z tego morał? Ano, że ludzka głupota nie ma granic, a baba to stworzenie nieuleczalne (oczywiście wyłącznie, jeśli chodzi o grzyby!)
To są tylko maślaczki w occie.
sam coś takiego widziałem w 1986 i 87 - po Czarnobylu w laskach na wyspie Wolin i na Uznamie. Takiej ilości podgrzybków brunatnych i maślaków piaskowych jeszcze w życiu nie widziałem 
Naprawdę pięknie napisane... Łatwiej byłoby znaleźć taką maślakową perełkę.
ROTFL ROTFL
