link do atlasu na portalu >>> http://nagrzyby.pl/atlas/2344" onclick="window.open(this.href);return false;
Kapelusz- 3-9 cm średnicy, stożkowato wypukły, mięsisty w części centralnej, cienki przy brzegu, który bywa początkowo podwinięty, a później staje się prosty i promienisto spękany. Powierzchnia sucha, jedwabista, gładka, bez śladu łuseczek, ale delikatnie włókienkowata. Kolor początkowo czysto biały lub bladokremowy, wcześnie zmieniający się na ceglasty do cynobrowoczerwonego; zabarwienie to zwykle występuje pod postacią plam najintensywniejszych na szczycie kapelusza.
Blaszki- dość gęste, cienkie, szerokie, zatokowato wycięte lub prawie wolne, białawe do ciemno-oliwkowo-rdzawych, przy nacisku czerwieniejące, o jaśniejszym, nierównym, oszronionym ostrzu.
Trzon- 5-20x0,8-2 cm, mięsisty, równogruby lub z bardzo nieznacznie zaznaczającą się bulwką, pełny, biały, różowy lub prawie cały cynobrowy dzięki okrywającym go zabarwionym włókienkom, na samym szczycie oszroniony.
Miąższ- biały w kapeluszu, w trzonie intensywnie różowiejący, o miłej i dosyć silnej owocowej woni i o łagodnym smaku.
Wysyp zarodników- zarodniki gładkie, owalno-fasolkowate, o tendencji do tworzenia form nieregularnych.
Występowanie- grupami lub pojedynczo w lasach liściastych, głównie bukowych na podłożu wapiennym, lub na poboczach dróg pod lipami i dębami. Owocniki bywają znajdowane od maja aż do sierpnia włącznie. Częsty.
Zastosowanie- trujący.
Możliwość popełnienia pomyłki- grzyba tego łątwo odróżnić od Inocybe godeyi, który ma trzon z dobrze wykształconą bulwką. Niektóre okazy mogę też przypominać Inocybe fastigiata, która nie wykazuje śladów czerwieni.
Uwagi- jest jednym z silnie trujących grzybów zawierających dużą ilość muskaryny; bezpośrednią przyczyną zatruć są zupełnie białe owocniki tego strzępiaka mylone z pieczarkami.
Literatura
A. Nespiak, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XIX. Strzępiak (Inocybe). PWN 1990
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes - Vol. 7 (2003) - Biodiversity of Poland
